Ο ΠΑΠΑΣ ΑΠΟΤΥΓΧΑΝΕΙ ΣΕ ΕΞΟΡΚΙΣΜΟ

Μια ιστορία, την οποία το Βατικανό προσπάθησε να αποσιωπήσει, συνέβη πριν αρκετά χρόνια με πρωταγωνιστή τον Πάπα. Σύμφωνα με τις αναφορές ο Πάπας φέρεται να διεξήγαγε έναν αποτυχημένο εξορκισμό σε μια 19χρονη κοπέλα, η οποία στη διάρκεια μιας ανοιχτής ακρόασης άρχισε να ξεστομίζει βρισιές με μια υπόκωφη φωνή.

Αυτό το περιστατικό συνέβη στη διάρκεια μιας ανοιχτής ακρόασης στην κατάμεστη με κόσμο πλατεία του Αγίου Πέτρου. Ξαφνικά η κοπέλα άρχισε να φωνάζει και να βρίζει με μανία, με μια πολύ περίεργη υπόκωφη φωνή. Όταν οι σωματοφύλακες όρμησαν επάνω της, αυτή επέδειξε υπεράνθρωπη δύναμη σπρώχνοντάς τους βίαια μακριά της. Τότε ο επίσκοπος Γκιάνι Ντάνζι, γενικός γραμματέας του Βατικανού, παρενέβη φωνάζοντας να της δείξουν έναν σταυρό για να την αναχαιτίσουν. Γρήγορα ο Πάπας ενημερώθηκε για την κατάσταση. Στη συνέχεια διαδραματίστηκαν σκηνές για πολύ γερά νεύρα, καθώς ο Πάπας επιχείρησε να εξορκίσει την κοπέλα με τη βοήθεια του αρχιεξορκιστή του Γκαμπριέλε Αμόρθ. Ο τελευταίος είναι αυτός που έδωσε στη δημοσιότητα τα γεγονότα. Ο ίδιος δήλωσε ότι η κοπέλα κατέχεται από δαιμόνιο από δώδεκα ετών ως αποτέλεσμα μιας κατάρας που στάλθηκε επάνω της από μίσος για τους γονείς της. Τελικά οι γονείς της την πήγαν στην ακρόαση με την ελπίδα ότι η ευλογία του Πάπα θα την ωφελούσε. Όμως, ο εξορκισμός του Πάπα είχε μόνο ένα προσωρινό κατασταλτικό αποτέλεσμα.

ΠΕΝΤΑΛΦΑ - ΤΟ ΑΣΤΕΡΙ ΤΗΣ ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ ΚΑΙ ΤΑ ΚΕΡΑΤΑ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ

Η πεντάλφα είναι σύμβολο ισορροπίας, υγείας και προστασίας. Αυτές οι αρμονικές έννοιες ισχύουν για το σύμβολο όταν η αναπαράστασή του συμβαίνει να είναι με τη μια του κορυφή ψηλά. Αντίθετα, όταν δηλαδή δύο γωνίες του σχήματος είναι στραμμένες προς τα πάνω, το σύμβολο αποκτά αρνητική σημασία, αντιπροσωπεύοντας, όπως χαρακτηριστικά θα γράψει ο Ελιφάς Λεβί στο Κλειδί των Μυστηρίων (1861), "τον τράγο της λαγνείας (το Διάβολο) που επιτίθεται τον Παράδεισο με τα κέρατά του".

Για να κατανοήσουμε την πεντάκτινο, θα πρέπει να αντιληφθούμε τη δομή αλλά και την ιστορία της. Η πεντάλφα είναι ένα τέλεια διαμορφωμένο γεωμετρικό σύμβολο, περίπλοκο καθώς αναπαριστά τη σύγκλιση πολλών γραμμών, αρμονικό διότι όλες οι γωνίες του σχηματίζουν ένα συμμετρικό σύνολο και ιδιαίτερα δυναμικό καθώς αναπαριστά κοφτές γωνίες που τείνουν προς τα έξω, θυμίζοντας κατά μια έννοια την ενέργεια μιας έκρηξης. Καθόλου παράξενο λοιπόν που αυτό το τόσο ισχυρό οπτικά σύμβολο διατηρεί μια αμφιλεγόμενη αλλά διαρκή παρουσία στην ανθρώπινη ιστορία, τουλάχιστον τα τελευταία 6.000 χρόνια.

Η εμφάνιση της πεντάλφα ξεκινά πραγματικά κάπου στο λίκνο της ιστορίας, αφού τα πρώτα της δείγματα χρονολογούνται στο 4000 π.Χ. στις περιοχές του Τίγρη και Ευφράτη, καθώς και σε σπασμένα αγγεία της παλαιστίνιας γης. Πιστεύεται μάλιστα πως η διαμόρφωση του συμβόλου σχετίζεται με αστρονομικές μελέτες της εποχής και όχι στο σχηματισμό της διαμέσου τυχαίας παραλλαγής του σχήματος του τριγώνου. Σύμφωνα με τον Carl G. Liungman (1994), ο σχεδιασμός του συμβόλου σχετίζεται με την κίνηση του πλανήτη Αφροδίτη, έτσι όπως διακρίνεται στο ζωδιακό κύκλο. Παραδόξως όμως, το σύμβολο του πλανήτη δεν ήταν ποτέ η πεντάκτινος αλλά ο γνωστός κύκλος που καταλήγει σε έναν ανάποδο σταυρό (σήμερα είναι γνωστό και ως γυναικείο σύμβολο). Ίσως αυτό να οφείλεται στις αστρολογικές παρατηρήσεις, καθώς η κίνηση του πλανήτη αντιστοιχεί σε μια περίοδο τεσσάρων ετών, αντίθετα με την αριθμητική αξία της πεντάκτινου.

Η σύνδεση παρ'όλα αυτά με την Αφροδίτη συνεχίζει να υπάρχει μέχρι σήμερα, αν και με πιο έμμεσο τρόπο. Παρατηρούμε λοιπόν πως η πεντάκτινος βρίσκεται σε σημαίες κρατών αλλά και στα παράσημα που στολίζουν διάφορα αξιώματα. Η θεά Αφροδίτη για τους μεσοποτάμιους λαούς σχετιζόταν με τη θεά Ιστάρ, η οποία αναγνωριζόταν στο πρωινό και το βραδινό φωτεινό αστέρι. Με τη δεύτερή της ιδιότητα παρέπεμπε στη σεξουαλική της πλευρά ενώ με την πρώτη αναφερόταν ως θεότητα πολέμου, κυνηγιού και φυσικής άσκησης. Αυτή η διπλή χρήση φαίνεται να έφτασε μέχρι τη σημερινή εποχή, όπου διακρίνουμε την πεντάκτινο ως στρατιωτικό σήμα.

Με το πέρασμα των αιώνων, η πεντάκτινος συνεχίζει το ταξίδι της στο χρόνο και περνά στο σουμεριακό πολιτισμό του 2700 π.Χ., συμβολίζοντας τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα μαζί με το πέμπτο σημείο που είναι ο ουρανός. Μετά τους Σουμέριους το σύμβολο μοιάζει να χάνεται (στους τοπικούς πολιτισμούς το σύμβολο της Αφροδίτης παίρνει τη μορφή του οχτάγωνου αστεριού, ενώ η πεντάλφα θα επανέλθει τουλάχιστον μετά 1.000 χρόνια), έως ότου θα εμφανιστεί στην αρχαία αιγυπτιακή ιερογλυφική, όπου διασκορπισμένη σε ναούς, τάφους και σαρκοφάγους, υπάρχει η απεικόνιση ενός πεντάκτινου αστεριού. Η ακριβής πηγή όπως και ο συμβολισμός της πεντάλφα στην Αίγυπτο μας διαφεύγει, πιστεύεται όμως (Heike Owusu, 2000) πως η δημιουργία του συμβόλου βασίστηκε στη μορφή που έχουν οι θαλάσσιοι αστερίες. Κάτι τέτοιο δεν μοιάζει παράλογο, αρκεί να σκεφτούμε πως για τους αρχαίους Αιγυπτίους, ο γαλάζιος ουρανός δεν ήταν παρά ένας ωκεανός όπου η βάρκα του θεού-ήλιου Ρα έπλεε ανάμεσα στις ψυχές των νεκρών που ήταν φωτεινά στίγματα, τα αστέρια. Σταδιακά συνεπώς, φαίνεται πως αναπτύχθηκε μια κάποια σχέση ανάμεσα στον άνθρωπο και το πεντάγραμμο, μια σύνδεση που καλλιεργήθηκε έντονα στους κύκλους των Πυθαγορείων.

Ο ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΚΕΡΑΤΑ ΤΟΥ ΤΡΑΓΟΥ

Για τους αρχαίους Έλληνες, ο αριθμός 5 ήταν ιδιαίτερα σημαντικός. Σύμφωνα με τα Θεολογούμενα της Αριθμητικής του Ιάμβλιχου, το 5 περιλαμβάνει τις αρχέτυπες μορφές όλων των αριθμών: το 2 που είναι ο πρώτος άρτιος και το 3 που είναι ο πρώτος περιττός. Για αυτόν το λόγο ο Πυθαγόρας αποκαλούσε την πεντάδα γάμο, αφού είναι η ένωση του αρσενικού και του θηλυκού. Κατά επέκταση, είναι ο αριθμός του έρωτα και της Αφροδίτης, της θεάς αλλά και του ομώνυμου πλανήτη, καθώς τα έτη του συμπληρώνονται ανά πεντάδες.

Πέντε ιδιότητες απέδιδαν επίσης στον Απόλλωνα σαν θεό του φωτός: παντοδυναμία, παντογνωσία, πανταχού παρουσία, ενότητα και αιωνιότητα. Πέντε ήταν οι τότε γνωστοί πλανήτες (εξαιρώντας τον ήλιο και τη Σελήνη): Ερμής, Αφροδίτη, Άρης, Δίας, Κρόνος, αλλά και τα στοιχεία του κόσμου: φωτιά, γη, νερό, αέρας και αιθέρας. Εξαιτίας λοιπόν αυτής της κοσμικής πεντάδας, η Φύση έπλασε τον άνθρωπο κατά αντιστοιχία: πέντε τα δάχτυλα σε κάθε άκρο, πέντε τα ευγενή σπλάχνα: νεφρά, πνεύμονας, ήπαρ, σπλήνα και καρδιά, όπως επίσης πέντε είναι τα ορατά άκρα: δύο χέρια, δύο πόδια και ένα κεφάλι.

Ως εκ τούτου, η πεντάδα δεν μπορεί παρά να συμβολίζει τον πλήρη και αρτιμελή άνθρωπο, την ορθή φυσική του μορφή και για αυτόν το λόγο οι Πυθαγόριοι γύρω στα 400 π.Χ. θα συνοδεύουν τις επιστολές τους πάντα με τη σφραγίδα ενός πενταγράμμου που ολόγυρα υπήρχε γραμμένη η λέξη ΥΓΕΙΑ. Το καλότυχο αυτό σύμβολο πολύ σύντομα μετατράπηκε σε φυλαχτό και ονομάστηκε πεντάλφα, διότι παρουσιάζει το γράμμα Α σε πέντε διαφορετικές κλίσεις.

Η πεντάκτινος σαν σύμβολο του τέλειου ανθρώπου, της ολοκληρωμένης προσωπικότητας αλλά και του ανθρώπου-μικρόκοσμου θα εμφανιστεί σε ποικίλα συγγράμματα της απόκρυφης φιλολογίας. Ασφαλώς το συναντάμε στα βιβλία της Σολομωνικής, που η χρονολόγησή τους χάνεται μέσα στους αιώνες. Το βρίσκουμε δίπλα στην υπογραφή του μαθηματικού και προστάτη των Ροδόσταυρων Robert Moray (17ος αιώνας), στις πέντε άκρες του οποίου υπάρχουν τα γράμματα Α (γάπα), Γ (νώθι), Α (νέχω), Π (ιστεύει) και Α (πέχω). Όπως επίσης θα στολίσει έργο του φιλοσόφου Giordano Bruno το 1591, ο οποίος θα τοποθετήσει μέσα στην πεντάκτινο ένα ανθρώπινο σώμα με τα άκρα του ανοιχτά. Η εικόνα αυτή είναι σαφέστατα επηρεασμένη από την εικονογράφηση του De Occulta Philosophia (1531) του Cornelius Agrippa, ο οποίος ενώνοντας τα πέντε ανθρώπινα άκρα σχηματίζει ένα τέλειο πεντάγραμμο σχεδιασμένο μέσα σε έναν κύκλο.


Αυτό είναι το σύμβολο της απόλυτης αρμονίας που όμοια με τις ανατολικές mandala αλλά και το 21ο έμβλημα από το Αtalanta Fugiens (1618) του Michael Maier απεικονίζει με τον καλύτερο τρόπο-την παγκόσμια δηλαδή γλώσσα των μαθηματικών-τη σχέση του μακρόκοσμου με το μικρόκοσμο, του άβατου κόσμου των ιδεών με τον υλικό υποσελήνιο κόσμο μας. Στο κέντρο αυτής της σχέσης και ενσάρκωση αυτού του δεσμού είναι ο ίδιος ο άνθρωπος, ο οποίος με τη δομή αλλά και με τις αισθήσεις του σχηματίζει την αρμονική πεντάδα. Η κατανόηση αυτού του μυστηρίου προσφέρει το αληθινό όνομα για την πεμπτουσία, η οποία, όπως παρατηρεί και ο Ελιφάς Λεβί στο Dogme et Rituel de la Haute Magie (1861), εικονιζόταν με την πεντάκτινο, σύμβολο που οι αρχαίοι καλούσαν και Παλλάδα, καθώς, όπως μας υπενθυμίζει και ο Ιάμβλιχος, αναπαρίστανε την πέμπτη ουσία των πραγμάτων.

Πώς είναι δυνατόν όμως, αυτό το τέλειο σύμβολο να αναπαριστά κάτι το δυσάρεστο και το δυσαρμονικό; Φαίνεται πως ο συσχετισμός της πεντάλφα με το Κακό πραγματοποιήθηκε σταδιακά και ασφαλώς τους νεότερους χρόνους, καθώς καμία παλιά αναπαράσταση αντεστραμμένου πενταγράμμου δεν φαίνεται πως συνοδεύονταν με οποιαδήποτε αρνητικά συναισθήματα.

Αυτό το καταλαβαίνουμε από αρχαιολογικά ευρήματα, όπως ορισμένα θρακικά νομίσματα του 4ου αιώνα π.Χ. που απεικονίζουν ανάποδες πεντάλφες. Σε σφραγίδα τυπογράφου από τη Βενετία του 1530 απεικονίζεται μια αντεστραμμένη πεντάκτινος που περιβάλλεται από τη λέξη ΥΓΕΙΑ αλλά και την επιγραφή Symbolum Sanitatis που σημαίνει Σύμβολο Υγείας. Στο De Occulta Philosophia πάλι, σε μια από τις εικόνες του διακρίνουμε έναν άνθρωπο που σχηματίζει με το σώμα του το σταυρό Τα, ενώ κρατά στα χέρια από ένα ανάποδο πεντάγραμμο, χωρίς να γίνεται οποιοδήποτε σχόλιο για το Διάβολο ή άλλες δαιμονικές ιδιότητες του συμβόλου.

Φαίνεται πως τουλάχιστον μέχρι και το 16ο αιώνα η πεντάκτινος δεν συσχετιζόταν με την αρνητική μαγεία, αφού το εν λόγω σύμβολο αναπαρίστανε την τελειότητα. Μονάχα στο σύγγραμμα του Bruno Σχετικά με τη Μονάδα, διακρίνουμε το σχέδιο ενός ανθρώπου που μέσα σ'ένα πεντάγραμμο (με τη μια κορυφή να κοιτά επάνω) έχει την πλάτη του στραμμένη προς τα εμάς. Ο φιλόσοφος σχολιάζει: "Επειδή η μορφή του ανθρώπου είναι περιορισμένη από πέντε εξωτερικά σημεία, η άνανδρη φυλή των μαύρων μάγων πραγματοποιούν επιτυχημένα ξόρκια διαμέσου του πενταγράμμου". Ο άνθρωπος που απεικονίζεται στο συγκεκριμένο σύμβολο είναι ο έκπτωτος Αδάμ, το θνητό εκείνο πλάσμα, το οποίο, ακολουθώντας ολόκληρη την κτίση στην πτώση της, όχι μόνο κατέχει ενεργοποιημένες αισθήσεις, αλλά βρίσκεται και εξόριστος από τον Παράδεισο. Η αντιστροφή του πενταγράμμου λοιπόν μαρτυρά την αντιστροφή της φύσης του ανθρώπου και έτσι σαφώς σχετίζεται με την εωσφορική τάση προς την αποστροφή του Θείου Λόγου. Συλλογισμοί όπως οι παραπάνω οδήγησαν τους αποκρυφιστές του 19ου αιώνα να ερμηνεύσουν την αντεστραμμένη πεντάλφα ως εικόνα του Κακού, μπολιάζοντας μάλιστα μέσα στο σχήμα το πρόσωπο ενός τράγου, σχηματίζοντας τελικά την σφραγίδα του Διαβόλου-Μπαφομέτ-Λεβιάθαν, την οποία και υιοθέτησε επίσημα ως σύμβολό της η Εκκλησία του Σατανά του Antor Szandor LaVey to 1969.

Ο εκκοσμικευμένος ανθρωπιστικός Σατανισμός βέβαια του LaVey, με ολόκληρα τα θεατρικά του τυπικά και τα αμαγαλματικά του σύμβολα, απέχει πολύ από το μακάβριο Σατανισμό που περιγράφει ο Joris K. Huysmans στο πολυσυζητημένο αυτοβιογραφικό του μυθιστόρημα La-Bas (1891), σχετικά με την υποκουλτούρα των Σατανιστών που λυμαίνονταν την κοινωνία του Παρισιού το 19ο αιώνα.

Μέσα σε αυτό το κλίμα θανατολαγνείας, αθεϊσμού και παράδοξης δεισιδαιμονίας, η πεντάλφα θα ταυτιστεί απόλυτα με το κόσμο της μαγείας, ενώ τα συγγραφικά έργα των Λεβί, Da Guaita κ.ά. θα ενισχύσουν την ιδέα πως η αντεστραμμένη πεντάκτινος αναπαριστά τα κέρατα του Διαβόλου, τον επαναστάτη και καταστροφέα της τάξης.


(Πηγή: Η δύναμη των συμβόλων, εκδόσεις Αρχέτυπο)